Type de document : Original Article

Auteurs

• Mahdi Afkhami-Nia ¹
• Allah Shokr Assadollahi ¹
• Sanaz Saei Dibavar ²

¹ Université de Tabriz

² دانشگاه تبریز

Résumé

Au sein d’une pièce de théâtre où le pouvoir habituel du langage verbal est réduit, le dramaturge a besoin d’inventer une solution non-verbale afin d’extérioriser les non-dits. Il faut tenir compte d’une partie d’une scène qui n’est pas faite des mots mais du langage de la scène et du langage du corps. Le théâtre dépasse la simple parole, il sort du domaine de l’articulation des mots, et met en relief tous les détails ainsi que la scène, les gestes, les mouvements, les changements et même la lumière. Le langage scénique vient s’ajouter au langage présent et fait voir tout ce qui ne relève pas du simple échange dialogique, autrement-dit, tout ce qui est dissimulé dans le langage. Cette approche concernant des images scéniques nous conduit à approfondir les non-dits des pièces dramatiques d’Eugène Ionesco à travers les idées d’Arnaud Rykner selon qui il faut «redonner à la scène son pouvoir» (Rykner, 2010: 12). Nous allons analyser les aspects scéniques des pièces de Ionesco qui étaient ignorés sous la domination de la crise du langage et qui se manifestent par le langage de la scène et offrent une signification saisissable.

Mots clés

• Mots-clés : Eugène Ionesco
• Arnaud Rykner
• le langage scénique
• le langage gestuel
• la vacuité
• le foisonnement d’objets

Sujets principaux

• Littérature

Titre d’article [Persian]

زبان صحنه: رسانه‌ای برای بیان ناگفته ها در آثار نمایشی اوژن یونسکو

Auteurs [Persian]

• مهدی افخمی نیا ¹
• الله شکر اسداللهی ¹
• ساناز ساعی دیباور ²

¹ دانشیار گروه زبان و ادبیات فرانسه، دانشگاه تبریز

² دانشگاه تبریز

Résumé [Persian]

در تئاتر نو که قدرت معمول زبان گفتار کاهش یافته است، نمایش‌نامه‌نویس ناگزیر به خلق راه حلی غیرگفتاری‌ست تا ناگفته‌ها را بیان کند. وی بیشتر جنبه‌ای را مد نظر قرار می‌دهد که طبق آن نمایش از حد و مرز صِرف گفتار فراتر می‌رود و بر پایه زبان صحنه و زبان بدن شکل می‌گیرد. بدین سان تمامی جزئیات صحنه، ایما و اشاره‌ها، حرکات، و حتی تغییرات نورِ صحنه پررنگ‌تر جلوه می‌کنند. زبان صحنه به زبانِ گفتارِ حاضر در نمایش ملحق می‌شود، هر آنچه از ورای گفتگویی ساده به خواننده منتقل نمی‌شود، یا بهتر بگوییم، هر آنچه پشت زبان گفتار پنهان شده است، از گوشه و کنار صحنه نمایان می‌شود. با چنین رویکردی در رابطه با اَشکال صحنه که اغلب نادیده گرفته شده‌اند، ما به بررسی ناگفته‌های نمایش‌نامه‌های اوژن یونسکو با تکیه بر نظریات آرنو ریکنر که بر این باور است که باید "قدرت صحنه نمایش را بدان بازگرداند"(ریکنر، 2010: ص.12) خواهیم پرداخت.

Mots clés [Persian]

• اوژن یونسکو
• آرنو ریکنر
• زبان صحنه
• زبان بدن
• خلأ
• انباشتگی اشیا