Type de document : Original Article
Auteurs
1 departement de litterature francaise, Tabriz
2 universite Tarbiat Modares, Tehran, Iran
Résumé
Au cours des deux dernières décennies, on a assisté à la prolifération de termes comme « acculturation », « enculturation », « transculturation », « transition », « transformation » dans le domaine des études anthropologiques et ethnoculturelles, qui ont élargi leur champ d’application pour désigner tout métissage culturel et esthétique. Les expériences migratoires, dont celle des poètes persans en Inde, font de la poésie classique persane un terrain fertile pour l’étude de ce genre de rapports. Les différents styles dans la poésie persane -style ʿerāqi ou irakien, style ḵorāsāni et style indien doivent leur nom aux pays voisins de la Perse. En déplaçant les anciennes frontières géographiques, la création esthétique, issue de la formation pluriculturelle des poètes immigrés, crée de nouveaux contours plus dynamiques au sein de la poésie persane. Au-delà d’une simple imitation des poètes des pays voisins, la première génération des poètes immigrés qui cherchent refuge auprès de la cour de l’Inde forment ce qu’on appelle souvent le style indien ou bien le ‘style ispahanais’. Ils produisent un véritable métissage des cultures et des façons d’écrire qui reste en cours pendant environ un siècle et demi, en Iran aussi bien qu’à la cour moghole en Inde. En mettant l’accent sur l’aspect transculturel du style indien, cet article suit la formation de cette première manifestation de la littérature d’immigration au sein de la littérature persane. Nous allons voir qu’à cette époque, la poésie persane en Inde commence à s’accorder avec l’ambiance littéraire régnant dans les cercles littéraires indiens, reste quelque temps dans l’indécision avant d’arriver à la redécouverte de son identité.
Mots clés
Titre d’article [فارسی]
سبک هندی: حاصل فرهنگ پذیری یا فرهنگ گریزی؟
Auteurs [فارسی]
- سحر وفایی تاج خاتونی 1
- سارا سدیدی 2
1 گروه زبان و ادبیات فرانسه دانشگاه تبریز
2 دکترای آموزش زبان فرانسه از دانشگاه تربیت مدرس
Résumé [فارسی]
در طول دو دهه گذشته ، شاهد گسترش اصطلاحاتی مانند "ادغام فرهنگی" ، "ترا فرهنگی" ، "بینا فرهنگی" و مفاهیمی چون "انتقال" و "تحول" فرهنگ در زمینه مطالعات انسانشناختی و مردمشناسی بودیم. تجارب مهاجرت و سفر شاعران و نویسندگان به کشور های دیگر و تقابل آنها با فرهنگ و ادبیات مقصد، بویژه مهاجرت شاعران ایرانی به هندوستان، شعر کلاسیک فارسی را به زمین باروری برای مطالعه این نوع مفاهیم و روابط فرهنگی تبدیل می کند.
برخی از سبکهای شعر فارسی از جمله سبک عراقی و سبک هندی نام خود را از کشورهای همسایه ایران وام گرفتهاند. نادیده گرفتن مرزهای جغرافیایی و خلق آثار بینافرهنگی توسط شاعران مهاجر، موجبات ظهور منظرهای جدید و پویاتر در شعر فارسی را فراهم آورد. ثمرهی مهاجرت آنها چیزی فراتر از یک تقلید ساده از شاعران کشورهای همسایه بود. اولین نسل از شاعران مهاجر که به دربار هند پناه بردند ، شاعران سبک هندی و یا اصفهانی خوانده می شوند. آنها تحت تاثیر دو فرهنگ مبدا و مقصد سبک شعری را رقم زدند که حدود یک قرن و نیم در ایران و همچنین در دربار مغول در هند به حیات خود ادامه داد. در این مقاله در نظر داریم که با تکیه بر جنبهی ترافرهنگی سبک هندی ، به این سبک به عنوان اولین نمونهی ادبیات مهاجرت در ایران بپردازیم. خواهیم دید که چگونه در زمان سلطنت صفویان بر ایران، شعر پارسی در هند سعی بر تطابق خود با فضای حاکم بر محافل ادبی هندی میکند و در این راه مدتی در ورطهی سردرگمی دست و پا میزند تا اینکه هویت دوبارهی خود را باز یابد.
Mots clés [فارسی]
- ادبیات مهاجرت
- بینا فرهنگی
- ترا فرهنگی
- دوره صفویه
- سبک هندی
Titre d’article [English]
The Indian Style: The Effect of Acculturation or Transculturation?
Résumé [English]
Over the past two decades, we have witnessed the proliferation of terms and concepts such as “acculturation”, “enculturation”, “transculturation”, “transition” and “transformation”, in the field of anthropological and ethnocultural studies. Experiences of migration and travel of poets and writers to other countries and their confrontation with the culture and literature of the destination, especially the migration of Iranian poets to India, makes classical Persian poetry a fertile ground for studying these kinds of concepts and cultural relations. Some Persian poetry styles, including the Iraqi and Indian styles, have borrowed their names from Iran's neighboring countries. Ignoring geographical boundaries and creating intercultural works by immigrant poets led to the emergence of new and more dynamic perspectives in Persian poetry. The result of their emigration was more than a mere imitation of the poets of neighboring countries. The first generation of immigrant poets seeking refugee with the court of India is called Indian or Isfahani style poets. Influenced by the two cultures of origin and destination, they developed a poetic style that lasted for about a century and a half in Iran, as well as at the Mongol court in India. Focusing on the intercultural aspects of Indian style, this article discusses about the formation of this first manifestation of immigration literature within Persian literature. We will see how during Safavid era, Persian poetry in India tried to adapt to the prevailing atmosphere in Indian literary circles, and in this way it struggled for a while in a state of confusion and rediscovered finally its identity.
Mots clés [English]
- immigration literature
- Indian Style
- intercultural
- transcultural
- Safavid period
)