Type de document : Original Article
Auteur
Maître assistante, Université Hakim Sabzévari
Résumé
Mots clés
Titre d’article [فارسی]
Auteur [فارسی]
اسماعیل فصیح بی تردید یکی از پر خواننده ترین نویسندگان ادبیات معاصر ایران است. با این حال، نام او عموما در شمار بزرگان حوزه ی داستان نویسی معاصر لحاظ نمی شود. سبک نوشتار او که، به زعم برخی، ته رنگی محاوره ای دارد، روی آوردن به پیرنگ های پلیسی در بسیاری از داستانها و همچنین شخصیت های جذاب و زنده ای که خلق می کند سبب شده است تا منتقدان ادبی، آثار او را، درست یا نادرست، زیر گروه ادبیات عامیانه با ادبیات حاشیه ای فرض کنند. اما ابزارهای نقد نو به ما امکان می دهد تا در یکی از شهره ترین رمان های او، یعنی زمستان ۹۲، با میراثی مواجه شویم که تا کنون در پس پرده نهان مانده است. راوی در این رمان به کرات به در انتظار گودو، شاهکار ساموئل بکت اشاره و بین آنچه می خواند و آنچه روایت می کند پیوندی نامحسوس اما بسیار گویا برقرار می نماید. در این مقاله تلاش شده است تا با تکیه بر پیوندهای بینامتنی میان زمستان ۹۲ و در انتظار گودو از دیدگاهی نو به اثر فصیح نگریسته شود.
Mots clés [فارسی]
)