Le discours amoureux et la bêtise dans À la recherche du temps perdu

TAJARAGH Allahshokr, ASSADOLLAHI; DARABI AMIN, Mina

doi:10.22129/plume.2013.48885

Accueil List des articles Info d’article

|
|
|
Exporter la citation
RIS EndNote BibTeX APA MLA Harvard Vancouver
|
Partager

Plume, Revue semestrielle de l'Association Iranienne de Langue et Littérature Françaises

Articles de presse

Edition actuelle

Archives de journal

Volume 14 (2018)

Volume 13 (2017)

Volume 12 (2016)

Volume 11 (2015)

Volume 10 (2014)

Volume 9 (2013)

l’édition 18

l’édition 17

Volume 8 (2012)

Volume 7 (2011)

Volume 6 (2010)

Volume 5 (2009)

Volume 4 (2008)

Volume 3 (2007)

Volume 2 (2006)

Volume 1 (2005)

	Le discours amoureux et la bêtise dans À la recherche du temps perdu
Article 1, Volume 9, l’édition 17, L’été Et L’automne 2013, page 7-22 Version PDF (248.62 K)
Type de document: Original Article
DOI: 10.22129/plume.2013.48885
Auteurs
ASSADOLLAHI TAJARAGH Allahshokr¹; Mina DARABI AMIN²
¹Professeur, Université de Tabriz
²Doctorante, Université de Tabriz
Date de recevoir: 26 July 2017, Date d’acceptation: 26 July 2017
Résumé
Roland Barthes, dans son Fragment du discours amoureux, constate que l’amour brise la cohérence préalable du discours, ainsi que celle de la pensée. Or, la brisure peut être suivie d’une reconstitution nouvelle, d’une cohérence a posteriori ; elle peut aussi aboutir à l’incohérence, à l’insignifiance et à l’absurdité. Etant donné qu’une large partie du roman proustien se voue à l’analyse des lois complexes de l’amour dans leurs dimensions psychique et sociale, nous allons nous demander quelle est la nature du discours amoureux, sa cohérence ou son absurdité éventuelle chez ses personnages amoureux. Le langage employé par l’amoureux proustien – dans ses tentatives pour établir la communication avec l’être aimé ou avec d’autres personnages du roman – nous semble faire partie intégrante des lois de l’amour proustien et vaut d’être analysé. Nous cherchons donc à savoir si à travers une analyse discursive, il faut conclure que chez Proust, l’amour est lumineux et assez intelligent pour conduire à des mouvements et des activités au niveau de la pensée et du discours, ou si il faut affirmer qu’il est plutôt la source d’une rigidité fondamentale du langage et d’une dislocation irrémédiable du discours.
Mots clés
l’Amour; Bêtise; Lettre; discours; Jalousie; Fatalité
Titre d’article [Persian]
مطالعة گفتمان عاشقانه و بلاهت در رمان در جستجوی زمان از دست رفته
Auteurs [Persian]
الله شکر ‌ اسداللهی¹; مینا دارابی امین²
¹استاد دانشگاه تبریز
²دانشجوی دکتری دانشگاه تبریز
Résumé [Persian]
رولان بارت در کتاب اجزای گفتمان عاشقانه اظهار می‌دارد که عشق انسجام قبلی گفتمان و نیز انسجام تفکر را در هم می‌شکند. با این حال، این در هم شکستگی می‌تواند به بازسازی جدیدی بیانجامد، به نوعی قوام و انسجام بعدی. همچنان که می‌تواند منجر به تناقض، بی‌معنایی و پوچی شود. از آنجا که بخش بزرگی از رمان مارسل پروست به تجزیه و تحلیل قوانین پیچیدة عشق در ابعاد روانی و اجتماعی آن اختصاص دارد، کشف ماهیت گفتمان عشق، انسجام و یا پوچی آن نزد شخصیت‌های عاشقِ رمان در جستجوی زمان از دست رفته قابل بحث خواهد بود. به اعتقاد ما، زبان به کار رفته توسط شخصیت عاشق پروستی- در تلاش خود برای برقراری ارتباط با معشوق و یا با دیگر شخصیت‌های رمان- بخشی از قوانین عشق پروستی هستند که شایستة تجزیه و تحلیل‌اند. بنابراین ما به دنبال آن هستیم تا بدانیم آیا در چارچوب تجزیه و تحلیلی گفتمانی، می‌بایست چنین نتیجه گرفت که عشقِ پروستی، روشنگر و به اندازة کافی هوشمند است تا به جنبش و فعالیت در سطح اندیشه و بیان بیانجامد، یا باید پذیرفت که این عشق منبع ایستایی بنیادین زبان و اختلال جبران ناپذیرِ بیان است.
Mots clés [Persian]
عشق، بلاهت، نامه، گفتمان، حسادت، سرنوشت


Références

Statistiques Vue de l’article: 73 Télécharger la version PDF: 39