Type de document : Original Article
Auteur
Faculté des Langues étrangères, Université de Téhéran
Résumé
En matière d'innovation romanesque, le vingtième siècle français fut, à n'en pas douter, une période particulièrement prolifique. Différents genres et sous-genres de roman se disputèrent le privilège d'occuper un temps le haut du pavé, de représenter "la" tendance dominante avant d'aller rejoindre la liste non close des désormais "classiques" contemporains. Le roman de formation, le roman psychologique, l'éphémère roman surréaliste, le roman existentialiste, le nouveau roman...autant de catégories dont chacune recouvre autant d'individualités marquantes, susceptibles à leur tour de donner lieu à de nouvelles mouvances esthétiques. Le tournant des années 1980 accentue le phénomène en favorisant l'émiettement du genre, sans pour autant atténuer l'appétit "classificatoire" de la critique. La notion de roman "minimaliste" est ainsi le résultat de la perception, chez la critique, de traits communs dans les œuvres d'un panel d'auteurs affiliés aux Editions de Minuits. Parmi ces derniers, certains sont passés maître dans
l'instrumentalisation de la dimension énonciative de leurs récits. Jean Philippe Toussaint et Patrick Deville, entre autres, utilisent de manière optimale l'ensemble des ressources du discours, en vue de créer une forme romanesque, un sous-genre narratif ambivalent, à l'intérieur duquel la tension permanente entre récit et discours acquiert, nous le verrons, une valeur quasi programmatique
Titre d’article [Persian]
بررسی چگونگی کاربردی ساختن شیوه های گفتاری در رمانهای مینیمالیستی فرانسوی در سالهای ۸۰
Auteur [Persian]
- اسفندیار اسفندی
Résumé [Persian]
قرن بیستم فرانسه در حوزه آفرینش رمان بدون شک دورهای پربار و خلاق محسوب می شود. در این سده، انواع متفاوت رمان هر یک زمانی بر تارک ادبیات درخشیده اند، معرف گرایش غالبی بوده و سپس به فهرست بلند و همواره گشوده کلاسیکهای معاصر پیوسته اند. از این بین رمانهای روانشناختی، رمانهای سوررئالیستی با آن عمر کوتاه، رمانهای اگزیستانسیالستی و رمان نو، همه و همه با نویسندگان شاخص خود پا به عرصه ظهور می گذارند و برخی حتی گرایشات زیبایی شناختی جدیدی را بنیان می نهند. این پدیده به ویژه در سالهای هشتاد و با حرکت به سمت شاخه شاخه شدن شدت بیشتری می گیرد، گرچه ذائقه منتقدینی را نیز که همواره در پی دسته بندی آثارند از نظر دور نمی دارد. از همین رو رمان مینیمالیستی نتیجه ملاحظه نکات مشترکی است که منتقد نزد شماری از نویسندگان وابسته با انتشارات «مینویی» می یابد. از میان این نویسندگان برخی در به کارگیری بعد گفتاری در داستانهای خویش از مهارت بالایی برخوردارند. از جمله ژان فیلیپ توسن و دوویل که به بهترین شیوه از تمام امکانات گفتاری بهره می گیرند تا در مجموعه انواع روایی، شکل داستانی جدیدی خلق کنند: رمانی دو پهلو که درون آن همواره کشمکش میان بعد روایی و بعد گفتاری، آن گونه که خواهیم دید، حاوی ارزشی از پیش برنامه ریزی شده و حساب مند باشد.
)