La modernité du Sphinx ou le dépassement de la parodie dans La machine infernale de Cocteau

Type de document: Original Article

Auteur

Faculté des Langues étrangères, Université de Téhéran Professeur-Assistant

Résumé

Du grand mouvement de renaissance italienne, puis occidental, il est d’usage de retenir, en première analyse, l’engouement pour tous les aspects de l’antiquité grecque, littérairement et (voire littéralement) inscrits dans la pierre. De fait, les XVe et XVIe se sont légitimement appropriés, eu égard de l’importance de l’événement, l’idée de genèse renouvelée à l’échelle occidentale. A ce titre, il peut sembler malvenu d’appliquer l’« appellation contrôlée » de « renaissant » au théâtre français de la première moitié du XXe siècle. Il s’agit cependant bien d’une forme de renaissance qui, à travers les Giraudoux et autres Cocteau, se réapproprie, après des siècles d’oubli, certaines figures du théâtre antique, en les parodiant, conformément aux canons de la modernité postindustrielle. Il serait malgré tout faux de ne retenir de la relecture moderne des mythes anciens, la seule dimension parodique. Nous constaterons tout au long du présent article, et à travers le personnage du Sphinx de La machine infernale de Cocteau, qu’au-delà de la dimension parodique, il y eu, durant ce demi-siècle, recréation, à travers divers amalgames, de figures théâtrales originales irréductibles à de simples parodies représentationnelles.
 
 

Mots clés

Titre d’article [Persian]

ابو الهول گردونه جهنمی کو کتو، شخصیتی نو و فراتر از هزل

Auteur [Persian]

  • ناهید شاهوردیانی
Résumé [Persian]

از دوره مهم نوزایی (رنسانس) ایتالیا و سپس اروپا، معمولا چیزی که در تحلیل اولیه در یاد می ماند آن شیفتگی ای است که در مقابل تمام جلوه های "نقش بسته بر سنگ" یونان باستان وجود داشته است. در واقع، با توجه به اهمیت این جنبش در طی قرون پانزدهم و شانزدهم میلادی، اندیشه این تجدید حیات در سراسر کشورهای غربی به حق مختص این دو قرن انگاشته می شود. از این رو به کار بردن واژه " نو خاسته"( یا نو زاده) در مورد تئاتر نیمه اول قرن ۲۰ فرانسه ممکن است نا بجا به نظر برسد. اما هنگامیکه ژیرودو و سایرینی چون کوکتو، برخی چهره های تئاتر یونان را از پس قرنها فراموشی فرا می خوانند و در قالب هزل، آنگونه که معیارهای مدرنیته پسا صنعتی می پسندد، به صحنه می برند می توان گفت که با شکلی از رنسانس روبرو هستیم. با این حال، خطاست اگر از بازخوانی مدرن اسطوره های کهن، تنها بعد هزل گونه آن را ببینیم. در پژوهش حاضر و از خلال شخصیت ابوالهول (اسفنکس) در گردونه جهنمی ژان کوکتو، خواهیم دید که این نیم قرن از هزل صرف فراتر رفته و به کمک تلفیق های گوناگون به چهره های نمایشی تازه و بدیعی جان بخشیده است که در محدوده یک تقلید ساده نمی گنجند.
 
 

Mots clés [Persian]

  • نمایشنانه نویسی
  • مدرنیته
  • اسطوره
  • تقدس
  • کوکتو
  • هزل
  • ابوالهول
  • گردونه جهنم
Plume, Revue semestrielle de l'Association Iranienne de Langue et Littérature Françaises

Volume 3, l’édition 6
L’été Et L’automne 2007
page 107-119

Fichiers

IND_HISTORY

  • Date de recevoir: 25 July 2017
  • Date d’acceptation: 25 July 2017

Partager

Exporter la citation

Statistiques