Type de document : Original Article
Auteur
Université Allameh Tabatabai
Résumé
Si la littérature contemporaine se tend particulièrement vers l’autobiographie et ses infléchissements, c’est surtout pour se dire et se raconter. Ce que les autobiographes racontent, se déploie en grande partie autour de leur passé auquel ils ont accès grâce à l’exploration d’une source de grande envergure qui n’est que l’histoire familiale de l’écrivain. Les récits de filiation constituent une des mutations de l’autobiographie où l’auteur se met à une auto-socio-analyse grâce a la mise en récit de son autobiographie et la biographie de la figure de l’ascendance. Dans ce va-et-vient que l’auteur effectue grâce à une remontée verticale de son passé qui s’étend parfois à des générations, il oscille entre sa vie et celle de ses parents ou de son aïeul en mettant en scène des conflits intérieurs avec ses derniers et ceux qui l’ont lancé dans ce qu’il est devenu. En fait l’auteur procède à une quête de soi afin de trouver les raisons du trajet existentiel qui l’a mené à une vie divergente de celle de ses parents. Symétriquement au manque du père et de la communication avec la figure paternelle auquel Dominique Viart consacre un article intitulé « le silence des pères », nous aborderons la figure maternelle qui devient embrayeur de la carrière de l’écrivain et que nous nommerons l’audience des mères. Dans le présent article, nous analyserons les récits de filiation d’Ernaux et de Michon pour voir d’abord comment s’y reflètent le conflit intérieur de l’auteur avec ses parents. Notre analyse basée essentiellement sur les concepts de la sociologie bourdieusienne aura pour visée de voir comment l’écrivain à travers le concept de l’habitus réussit à présenter en saillance la fonction du manque et du comble qu’exercent le père et la mère dans son devenir.
Mots clés
Titre d’article [Persian]
حضور مادران
Auteur [Persian]
- الهام رئوف زاده
دانشگاه علامه طباطبایی
Résumé [Persian]
خود را باز گفتن و خود را تعریف کردن، دلیل گرایش ویژه ادبیات معاصر به گونه خودسرنوشت نامه و گونه های منشعب از آن می باشد. آن چه که خودسرنوشت نامه نویس به آن می پردازد، گذشته خویش است. گذشته ای که دستیابی به آن تنها با بهره برداری از منبع مهمی به نام تاریخ خانوادگی میسر می شود. روایات نسبی جهشی در گونه خودسرنوشت نامه محسوب می شود که در آن نویسنده با روایت سازی از زندگینامه خود و زندگینامه برخی از پیشینیانش به خود تحلیلی جامعه شناسانه می پردازد.
نویسنده گذشته خود را در سیری صعودی، که گاه نسلها با زمان او فاصله دارد، در می نوردد. وی در این رفت و آمد زمانی بین زندگی خود و زندگی پدر، مادر و یا اجدادش، تصاویری از تضادهای درونی می کشد. تضادهایی بین خود و آنهایی که او را به سوی آنچه به آن بدل شده است سوق داده اند. در واقع، نویسنده به جستجوی خویش می پردازد تا در خلال این واکاوی دلایلی برای مسیر وجودی خویش بیابد. مسیری که از مسیر اصلی منحرف شده و زندگی او را از زندگی نسبش متفاوت ساخته است. در تقارن با فقدان پدر و عدم ارتباط با تصویر پدرانه که دومینیک ویار مقاله ای با عنوان « سکوت پدران» به آن اختصاص داده است، ما در مقاله حاضر به تصویر مادرانه خواهیم پرداخت. تصویری که منشا انحراف مسیر زندگی نویسنده به سوی مسیر حرفه ای او بدل می شود و ما آن را « حضور مادران» می نامیم.
در این مقاله چگونگی انعکاس تضادهای داخلی میان نویسنده و پیشینیانش در روایت های نسبی آنی ارنو و پیر میشون بررسی خواهد شد. این جستار که اساسا بر مفاهیم جامعه شناسی بوردیو استوار است، به دنبال اینست که نویسنده چگونه با اتکا به مفهوم منش موفق به برجسته ساختن نقش فقدان و حضور پدر و مادر در سرنوشت خود دارد.
Mots clés [Persian]
- : جامعه شناسی
- بوردیو
- میدان
- منش
- فقدان
- حضور
- پدرلن
- مادران
- ارنو
- میشون
)