Accueil List des articles Info d’article
Plume, Revue semestrielle de l'Association Iranienne de Langue et Littérature Françaises
Archives de journal
Volume Volume 14 (2018)
Volume Volume 13 (2017)
Volume Volume 12 (2016)
Volume Volume 11 (2015)
Volume Volume 10 (2014)
Volume Volume 9 (2013)
Volume Volume 8 (2012)
Volume Volume 7 (2011)
Volume Volume 6 (2010)
Volume Volume 5 (2009)
Volume Volume 4 (2008)
Volume Volume 3 (2007)
Volume Volume 2 (2006)
Volume Volume 1 (2005)
POURMAZAHERI, Afsaneh, KAHNAMOUIPOUR, Jaleh. (2016). Les procédés d’objectivation dans le récit viatique: Essai de systématisation. Plume, Revue semestrielle de l'Association Iranienne de Langue et Littérature Françaises, 12(23), 59-87. doi: 10.22129/plume.2016.48925
Afsaneh POURMAZAHERI; Jaleh KAHNAMOUIPOUR. "Les procédés d’objectivation dans le récit viatique: Essai de systématisation". Plume, Revue semestrielle de l'Association Iranienne de Langue et Littérature Françaises, 12, 23, 2016, 59-87. doi: 10.22129/plume.2016.48925
POURMAZAHERI, Afsaneh, KAHNAMOUIPOUR, Jaleh. (2016). 'Les procédés d’objectivation dans le récit viatique: Essai de systématisation', Plume, Revue semestrielle de l'Association Iranienne de Langue et Littérature Françaises, 12(23), pp. 59-87. doi: 10.22129/plume.2016.48925
POURMAZAHERI, Afsaneh, KAHNAMOUIPOUR, Jaleh. Les procédés d’objectivation dans le récit viatique: Essai de systématisation. Plume, Revue semestrielle de l'Association Iranienne de Langue et Littérature Françaises, 2016; 12(23): 59-87. doi: 10.22129/plume.2016.48925

Les procédés d’objectivation dans le récit viatique: Essai de systématisation

Article 4, Volume 12, l’édition 23, L’été Et L’automne 2016, page 59-87  XML Version PDF (342.01 K)
Type de document: Original Article
DOI: 10.22129/plume.2016.48925
Auteurs
Afsaneh POURMAZAHERI1; Jaleh KAHNAMOUIPOUR2
1Doctorante Université de Téhéran
2Professeur Université de Téhéran
Date de recevoir: 27 July 2017,  Date d’acceptation: 27 July 2017 
Résumé
Le récit de voyage, fortement marqué par sa référentialité, tend vers un acte factuel. Donnant lieu a priori à une représentation objective de la réalité décrite, le récit de voyage est en théorie, dépourvu de toute marque de subjectivité malgré la présence de l’auteur dans la trame textuelle. Pour ce qui concerne le présent travail, c’est le revers de la question de la subjectivité qui retiendra surtout notre attention. Autrement dit, l’objectivité du récit. Il s’agira donc pour nous de ne pas tenir compte des éléments responsables de l’écart (subjectivité) énonciatif pour en revanche  repérer les marqueurs de rapprochement (objectivité) référentiel entre le référent, le locuteur et le lecteur. Nous évoquerons donc en premier lieu les modes subjectifs d’apparition des structures morphosémantiques avec pour objectif de mettre en évidence ceux marqués par l’objectivité du discours viatique. Notre objectif sera d’analyser les stratégies employées par l’auteur en vue de dissimuler la subjectivité de son récit sous une façade objective. Les travaux de Bakhtine (sur la temporalité) et de Gérard Genette (sur la tranxtextualité) nous serons d’une aide précieuse pour le traitement de notre problématique, ainsi que certains développements de la théorie de la référentialité effectués par Philippe Hamon, le concept de « l’énallage personnelle » à l’instar de Catherine Kerbrat-Orrecchioni et celui d’isochronie temporelle mis au point par le même Gérard Genette.
 
Mots clés
Récit Viatique; Objectivité; Gérard Genette; Catherine Kerbrat-Orrecchioni; Enallage Personnelle; Transtextualité; référentialité
Titre d’article [Persian]
تلاشی برای نظام‌‌دهی به فرایند عینیت‌گرایی در سفرنامه
Auteurs [Persian]
افسانه پورمظاهری1; ژاله کهنمویی پور2
1دانشجوی دکتری دانشگاه تهران
2استاد دانشگاه تهران
Résumé [Persian]
سفرنامه که به‌شدت از ماهیت ارجاعی خود تأثیر می‌گیرد، به کنشی واقع‌گرا گرایش دارد. از آنجا که سفرنامه تبعاً به بازنمایی‌ای‌ ابژکتیو (عینی) از واقعیت می‌انجامد، از منظر تئوری عاری از هرگونه نشانة سوبژکتیو (ذهنی) است اگر چه حضور نویسنده در تار و پود متن انکارناپذیر به نظر می‌رسد. در مقالة حاضر اما، درست عکس مسئلة سوبژکتیویته مورد نظر ماست؛ به کلامی دیگر، مسئلة ابژکتیویتة متن. از این رو با چشم‌پوشی از عناصر سوبژکتیو متن که موجب شکاف در سطح گفته‌پردازی می‌شوند، بر نشانه‌هایی دست می‌گذاریم که میان مرجع (واقعیت مورد وصف)، گفته‌پرداز و خواننده، نوعی نزدیکی ابژکتیو (ارجاعی) ایجاد می‌کنند. در همین راستا، نخست برای آشکارکردن ساختارهای متأثر از ابژکتیویتة گفتمانِ سفرنامه‌ای، به بررسی حالات پیدایش ساختارهای ریخت‌شناسانه در سفرنامه‌ خواهیم پرداخت. درواقع هدف ما اینجا تحلیل شگردهای مورد استفادة نویسنده برای پنهان کردن سوبژکتیویتة متن خود زیر ظاهری ابژکتیو است. تکیه‌گاه نظری ما در مسیر پیش‌رو نظریات میخائیل باختین پیرامون «زمانمندی»، نظریات ژرار ژنت در مورد «بینامتنیت» و «همزمانی»، تئوری فیلیپ امون در باب «ارجاعیت» و درنهایت مفهموم «فاصله‌گذاری شخصی» آن‌طور که کاترین کربرا-اوریکیونی مطرح می‌کند، خواهند بود.
 .
 
Mots clés [Persian]
سفرنامه، ابژکتیویته (عینیت)، بینامتنیت، ارجاعیت، فاصله‌گذاری شخصی، ژرار ژنت، کاترین کربرا-اوریکیونی
Références
Statistiques
Vue de l’article: 339
Télécharger la version PDF: 53