Type de document : Original Article
Auteurs
1 Doctorante Université de Téhéran
2 Professeur Université de Téhéran
Résumé
Mots clés
Titre d’article [فارسی]
Auteurs [فارسی]
سفرنامه که بهشدت از ماهیت ارجاعی خود تأثیر میگیرد، به کنشی واقعگرا گرایش دارد. از آنجا که سفرنامه تبعاً به بازنماییای ابژکتیو (عینی) از واقعیت میانجامد، از منظر تئوری عاری از هرگونه نشانة سوبژکتیو (ذهنی) است اگر چه حضور نویسنده در تار و پود متن انکارناپذیر به نظر میرسد. در مقالة حاضر اما، درست عکس مسئلة سوبژکتیویته مورد نظر ماست؛ به کلامی دیگر، مسئلة ابژکتیویتة متن. از این رو با چشمپوشی از عناصر سوبژکتیو متن که موجب شکاف در سطح گفتهپردازی میشوند، بر نشانههایی دست میگذاریم که میان مرجع (واقعیت مورد وصف)، گفتهپرداز و خواننده، نوعی نزدیکی ابژکتیو (ارجاعی) ایجاد میکنند. در همین راستا، نخست برای آشکارکردن ساختارهای متأثر از ابژکتیویتة گفتمانِ سفرنامهای، به بررسی حالات پیدایش ساختارهای ریختشناسانه در سفرنامه خواهیم پرداخت. درواقع هدف ما اینجا تحلیل شگردهای مورد استفادة نویسنده برای پنهان کردن سوبژکتیویتة متن خود زیر ظاهری ابژکتیو است. تکیهگاه نظری ما در مسیر پیشرو نظریات میخائیل باختین پیرامون «زمانمندی»، نظریات ژرار ژنت در مورد «بینامتنیت» و «همزمانی»، تئوری فیلیپ امون در باب «ارجاعیت» و درنهایت مفهموم «فاصلهگذاری شخصی» آنطور که کاترین کربرا-اوریکیونی مطرح میکند، خواهند بود.
.
Mots clés [فارسی]