TABATABAEI, Sara. (2014). Le refus de l’aliénation signifiante. Plume, Revue semestrielle de l'Association Iranienne de Langue et Littérature Françaises, 10(20), 82-93. doi: 10.22129/plume.2014.48909
Sara TABATABAEI. "Le refus de l’aliénation signifiante". Plume, Revue semestrielle de l'Association Iranienne de Langue et Littérature Françaises, 10, 20, 2014, 82-93. doi: 10.22129/plume.2014.48909
TABATABAEI, Sara. (2014). 'Le refus de l’aliénation signifiante', Plume, Revue semestrielle de l'Association Iranienne de Langue et Littérature Françaises, 10(20), pp. 82-93. doi: 10.22129/plume.2014.48909
TABATABAEI, Sara. Le refus de l’aliénation signifiante. Plume, Revue semestrielle de l'Association Iranienne de Langue et Littérature Françaises, 2014; 10(20): 82-93. doi: 10.22129/plume.2014.48909
Date de recevoir: 26 July 2017,
Date d’acceptation: 26 July 2017
Résumé
Antonin Artaud n’a jamais accepté de subir une perte au niveau du réel de son être, a refusé la castration symbolique et ne s’est pas incliné devant la Loi et le Nom-du-Père. Ce signifiant primordial du Nom-du-Père qui inaugure le sujet dans la chaîne des signifiants du langage et définit son existence est forclos dans la formation psychique de cet artiste condamné à rester jusqu’à la fin de sa vie coincé dans le trou béant de son être du Réel que rien ne pourrait remplir. Artaud devient alors un sujet désirant mais dont le désir ne manque de rien, au contraire. Il désire de dire le trop plein de sens de son être de pur ressenti, de dire cette chose interdite et hors de portée, remontant aux niveaux pré-individuel et pré-catégoriel du monde qu’aucun mot ne peut traduire. La folie d’Artaud est donc de se laisser aller à cette jouissance mortifère de vouloir dire l’inédit de l’être de l’homme et de son rapport au monde. .
عدم پذیرش اسارت واژگانی
بررسی جنون آنتونن آرتو از منظر روانشناسی لکانی
Auteurs [Persian]
سارا طباطبایی
استادیار دانشگاه شهید بهشتی
Résumé [Persian]
آنتونن آرتو، این نویسندۀ پر آوازۀ ادبیات فرانسه، هرگز حاضر نشد حقیقت محض وجودی خود را، که در قالب ساختارهای از پیش تعریف شده نمیگنجید، دستخوش رخوت و نسیان عادات ببیند. او هرگز سر تعظیم در مقابل « نام پدر» فرود نیاورد تا به جای اسارت در زنجیر واژه گان زبان حاکم، دچار « درد ـ لذتِ » گفتنِ حقیقتی باشد که گفتنی نیست.
« نام پدر» یا همان دال بنیادینی که ساختار ذهنی هر سوژه بر آن استوار میگردد تا معنای بودن میسر گردد، در ذهن آنتونن آرتو جای خود را به حفره ای فراخ میدهد، خلأی پر رمز و راز، سرشار از حسی از بودن که منحصر به فرد و بیمثال است. این مقاله میکوشد تا به کمک نظریههای روانشناسی لکان پدیدۀ خلأ نام پدر و جنون ناشی از آن را در آثار آنتونن آرتو بررسی نماید.
Mots clés [Persian]
حقیقت محض وجودی، دال بنیادین، نام پدر، اسارت، درد ـ لذت، خلأ، روانشناسی لکانی
En haut